رقص های ملی ایران
رقصهای ملی ایران بسان فرهنگ و آداب و رسوم آن بسیارغنی بوده وبخشی از فرهنگ ایران است. نکته قابل توجه در مورد رقص های ملی ایران این است که تقریباً هر استان سبک رقص خاص خود را دارد. خوشحالیم که جالب ترین و رنگارنگ ترین رقص های ملی در ایران را ارائه می دهیم.
رقص قاسم آبادی
رقص قاسم آبادی یکی از رقصهای ملی و سنتی ایران است. همانطور که از اسمش مشخص است ریشه در روستایی بنام قاسم آباد دارد. رقص قاسم آبادی توسط زنان و مردان اجرا میشود. نقطه برجسته این رقص دلالت بر مناطق شمالی ایران داشته، بهمراه لباسهای رنگین الهام گرفته شده از طبیعت و فرهنگ مردم گیلکی دارد. ریشه این رقص از رقص های ملی در دعای مردم در فصل کشت و برداشت محصول دارد، که اغلب با تلفیقی از آوازها و موسیقی شاد محلی گیلکی و قاسم آبادی اجرا می شود. لباس رقص قاسم آبادی از سه تکه تشکیل شده‌است: تنبان یا شلوار قاسم آبادی که در دوخت آن بین ۱۰ تا ۱۵ متر پارچه به کار می‌رود و با رنگهای متفاوت و چین بسیار زیاد دوخته میشود. پیراهن آن که تا روی تنبان قاسم آبادی می‌آید و جلیقه که با پول و سکه تزیین میشود. البته زنان قاسم آبادی روسری بلندی نیز به دور سر خود می‌بندند که از دو قسمت پیشانی بند و روسری توری دستبافت تشکیل میشود.
رقص قشقایی
رقص قشقایی یا همان قشقائیان قبایل ترک در استان فارس، اصفهان و خوزستان هستند. رقصهای ملی مردم قشقایی چندین نوع دارند: رقص هفت دستمال (رقص با هفت شال), رقص دستمال ( رقص با شال ها), بویر احمدی و اشرفی. ابزار معنوی “سورنا” (اوبو) ریتم رقص را رقم می زند. برای رقص زنان دامن هایی با رنگ روشن دارند، سرشان با دستمال گردن پوشیده شده است و روسری های روشن را در دستان خود نگه می دارند.
آشنایی با رقص عربی
در این رقص ملی دختران در یک دایره ایستاده و در قدم های کوچک از یک سمت به سمت دیگر حرکت می کنند و می پرند. از حرکات، دامن ها به طور همزمان در باد پرواز می کنند. در رقص، دختران شالها را در جهات مختلف تکان می دهند.
رقص کردی
رقص کردی یکی دیگر از رقصهای ملی در ایران است. که سومین گروه قومی بزرگ در ایران به حساب می آیند. آنها فرهنگ، سنت ها و البته رقص های کردی خود را دارند. در رقص، شرکت کنندگان در صف ایستاده و روی انگشتان کوچک نگه می دارند. در رقص یک شرکت کننده وجود دارد که یک دستمال را تکان می دهد و ریتم را تنظیم می کند. گروه او را با قدمهای کوچک دنبال می کند. سازهای موسیقی موزون، تنبک، سورنا و دف ریتم را حفظ می کنند.
یکی از مهمترین رویدادهای جامعه کرد در ایران پیر سالاری است که در سکونتگاه عثمان اوته، سروآباد اتفاق می افتد. هزاران کرد در اینجا جمع می شوند. در طول تعطیلات، آنها حیوانات را قربانی می کنند، غذای ملی که آش باشد را تهیه می کنند، رقص می کنند، دف می نوازند و شعر می خوانند.
رقص با شمشیر
رقص شمشیر یا رقصیدن با شمشیر، از ایران باستان سرچشمه می گیرد که از سه هزار سال پیش آغاز شده است. رقص با شمشیر یک سرگرمی سنتی در استان سیستان بلوچستان بود. دو مرد با شمشیر و سپر در رقص شرکت می کنند. تحت ریتم طبل، رقصندگان حرکات نبرد را نشان می دهند، حمله می کنند و از خود دفاع می کنند و به تدریج حرکات سریعتر و خشمگین تر می شود.
رازیف نوع دیگری از رقص شمشیر است که در بین ملوانان خلیج فارس رواج داشت. آنها برای رفع تنش می رقصیدند. اکنون رازیف رقص محبوب در عروسی ها است.
